En toen…. toen ontmoette ik Maaike……
Tijdens de workshop verantwoord tappen in het Oosterparkstadion zat ze daar op een kruk. Ik kwam een uur te laat binnen omdat ik dacht dat het om 20:00 begon wat 19:00 bleek te zijn. Ergo: de aandacht was op mij gevestigd. We gingen vanaf de overgang van het Oosterparkstadion naar de Euroborg samenwerken achter de bar in het supportershome van de Supportersvereniging FC Groningen en ik vond haar heel erg leuk. Na een tijdje kregen we een relatie en na de eerste nacht ben ik niet meer bij haar weg geweest eigenlijk. Dat is nu dik 13 jaar geleden.
Maaike had een mooi huisje en we woonden eigenlijk al direct samen. Dat zou eerst alleen tijdelijk zijn omdat ik nog zocht naar woonruimte (zie vorige blog) maar al vrij snel wilden we gewoon samen blijven wonen en staakte ik mijn zoektocht naar eigen woonruimte. Mijn poolkeu hing ik al snel aan de wilgen omdat ik liever bij Maaike was dan in het poolcentrum. Ik was erg gelukkig en had een thuis, een situatie die ik jaren niet had gehad maar waar ik wel altijd naar verlangde. Waar ik voorheen na mijn werk naar het poolcentrum ging had ik nu een veel beter alternatief: naar huis gaan. Met het samenwonen begon ook de schuldsanering, ik deed daar te weinig aan dus stelde Maaike een ultimatum. Dat werkte!, ik ging er serieus mee aan de slag.
Als ik door de stad liep en overal waren de lampen aan dan voelde ik me op m’n best.
Ik dacht altijd dat ik geen ochtendmens was en gemaakt was voor de stad na zonsondergang. Als ik door de stad liep en overal waren de lampen aan dan voelde ik me op m’n best. Ik kon niet eerder slapen dan een uur of 01:00 en vroeg opstaan deed ik bij voorkeur niet. Maaike ging rond 23:00 naar bed en wilde dat altijd samen doen. Wel zo gezellig natuurlijk en waar ik eerst nog uren wakker lag begon zo in de loop van de tijd mijn ritme te veranderen. We stonden samen op en gingen samen met de bus naar het station. De voor mij zo broodnodige structuur ontstond en dat had op alles zijn weerslag. Op mijn werk bijvoorbeeld ging ik veel beter presteren. Ik kreeg mijn eerste detacheringsklus in Leeuwarden bij FBTO waar ik het functioneel beheer vak leerde. Al had ik veel concentratie en soms ook motivatie problemen, het ging al een stuk beter dan tijdens de ‘inhouse’ KPN klus die ik daarvoor deed. Toen KPN zijn ICT afdeling verkocht aan ATOS Origin ben ik gedwongen mee verhuist. KPN was een heel sociaal bedrijf en bij ATOS liep ik steeds vaker tegen zaken aan waar ATOS anders mee omging dan KPN (ik laat het hier maar bij J). Ik zette mijn CV op monsterboard en werd aangenomen bij een klein detacheringsbedrijf wat gerund werd door noordelingen. Alles voelde aan als een warm bad. Een fijn thuis, een fijn bedrijf en een mooie leaseauto maakten dat ik een gelukkig man was.
De voorbeelden om ons heen waar mannen op zaterdag de hele dag aan het klussen zijn en dingen (af)maken en zaken regelen, kon ik niet aan voldoen.
Het effect van ADD in onze relatie kenmerkte zich door veel frustratie aan de kant van Maaike als ik zaken niet oppakte terwijl dit wel afgesproken was of bijvoorbeeld het uitstelgedrag van klussen. Wat ik hoorde was: ‘Je moet je verantwoordelijkheid nu eindelijk eens nemen’ of ‘Ik woon gewoon samen met een kind’. Ik vergeet bijna alles en ik ben helemaal niet attent als het gaat om ‘eens een bloemetje kopen’ of wat leuks organiseren en Maaike daarmee verrassen (dit is nog steeds zo trouwens). De voorbeelden om ons heen waar mannen op zaterdag de hele dag aan het klussen zijn en dingen (af)maken en zaken regelen, kon ik niet aan voldoen. Sommige klussen kunnen als molenstenen om mijn nek hangen en dan stel ik ze liever uit. Ik heb bij een gebrek aan intellectuele uitdaging de neiging om mijn hoofd stil te krijgen door tv te kijken of me te verliezen in computerspellen waarbij Football Manager en Civilization uren lang mijn focus konden vasthouden. Ik begrijp dat als je hier van een afstand naar kijkt, je een bepaald beeld krijgt van iemand.
Na een paar jaar samen in Groningen te hebben gewoond kochten we een huis in Ten Boer en werden we geregistreerd partner van elkaar. In drie week vakantie klusten wij het huis, met hulp, bewoonbaar en verhuisden we. Mijn overtuiging was dat als het huis van mijzelf was ik heus wel zou gaan klussen en de motivatie zou krijgen om er mee aan de slag te gaan. Dat bleek niet zo te werken. Onder ‘dwang’ van Maaike die af en toe echt dingen wilde/eiste maakte ik wel meters in en om het huis maar het ging allemaal niet heel snel.
Ik ontwikkelde een schuldgevoel omdat ik me, naar eigen mening, niet ‘slecht genoeg’ voelde.
Na de diagnose MSA vijf jaar daarvoor overleed mijn moeder aan de gevolgen hiervan. Ik heb het erg lastig gehad met rouwen. De ADD voorkwam dat ik langer dan een korte periode dit kon voelen omdat dan mijn gedachten al weer afdwaalden. Dit klink wellicht als een goed ding maar ik ontwikkelde daardoor wel een schuldgevoel omdat ik me, naar eigen mening, niet ‘slecht genoeg’ voelde. Om het overlijden te verwerken, ik was bij haar toen ze stierf, dwong ik mezelf om deze gebeurtenis te herbeleven terwijl ik bijvoorbeeld in bad lag. Dit was mijn manier om rust te krijgen en te denken: ‘het was goed zo’. Ook het denken aan en over de periode rondom de crematie ‘over and over again’ hielp mij hier uiteindelijk vrede in te vinden en het zo een plek te geven.
Steeds vaker en heftiger kwamen ook klachten van Maaike naar voren. Uiteindelijk kwam ze thuis te zitten met een burn-out. De burn-out werd een depressie in combinatie met een conversiestoornis. Ze kreeg de diagnose fibromyalgie en had daarnaast ook erg last van psoriasis. Wil je haar verhalen lezen check dan www.maaikeloveslife.nl. Wat gebeurde was dat het klussen ‘on hold’ kwam te staan en ons huis steeds meer achterstallig onderhoud kreeg. De molensteen rond mijn nek werd steeds groter en zwaarder. Door de economische crisis en de aardbevingsproblematiek was verkopen ook geen optie daar het huis qua hypotheek zwaar ‘onder water stond’.
Ik schoot vaak in mijn hoofd in de slachtoffermodus en vond het zielig voor mezelf.
Een hele zware periode in ons leven wat uiteindelijk ook resulteerde in het stuklopen van onze relatie. We waren zo uit elkaar gegroeid en besloten dat we beter zonder elkaar verder konden. Maaike bleef wel eerst bij mij wonen en zocht naar woonruimte voor zichzelf. Uiteindelijk kwamen we er toch achter dat we niet zonder elkaar konden en zetten onze relatie na een ‘break’ van zes maanden voort. Dit hernieuwde kiezen voor Maaike met al haar klachten en beperkingen (in die periode was er nog heilig van overtuigd dat er met mij niets mis was) hielp enorm om de situatie te kunnen relativeren. Ik schoot vaak in mijn hoofd in de slachtoffermodus en vond het zielig voor mezelf. Nu stond ik mijzelf wel toe om te balen van de situatie maar dit los te zien van Maaike. Slachtoffer gedrag werd ook heel veel minder omdat ik hier immers zelf voor gekozen had. Ook hierbij werkt de ADD door als het gaat om balen van een situatie, deze gedachte is al snel weer weg en wordt vervangen door een andere gedachte die afleid van het negatieve. Zo kan ik heel lang in een negatieve positie blijven hangen in mijn leven omdat ik niet genoeg focus heb om dit te doordenken en actie te ondernemen. Bij een functionerend mens zou dit als een ‘kop in het zand’ tactiek gezien kunnen worden maar bij mij is dit dus puur biologisch en dus geen keuze.
We hadden een stijgende lijn te pakken op heel veel gebieden.
De opname van Maaike in een centrum voor onverklaarde klachten van een klein jaar, ze kwam alleen ’s weekends thuis, gaf mij ook weer even een inkijkje in hoe het mij vergaat als ik alleen woon. Slecht en veel eten, laat op bed en niets gedaan krijgen. Dat Maaike vrijdagavond weer thuis kwam maakte dat ik ging opruimen en schoonmaken maar in de tussentijd gebeurde er weinig. Ik genoot wel van de tijd en de vrijheid om me lekker impulsief te laten leiden door allerlei prikkels. Toen Maaike weer thuis kwam brak er een periode aan van meer relaxtheid. Ze had veel geleerd tijdens haar opname en we boekten een vakantie naar Gran Canaria om aldaar all-inclusive lekker een dikke week bij te komen. Ik bouwde met hulp van lieve familie en vrienden een overkapping in de tuin, groef een deel van de tuin af, voerde veel rotzooi af. We besloten om kunststof kozijnen, rabatdelen en boeiplanken te laten plaatsen waardoor een groot deel van het achterstallige onderhoud wegviel wat ons beide heel veel rust heeft gegeven. Ik was inmiddels uit de detachering gestapt doordat ik aangenomen was bij DUO in Groningen, ik was dus rijks ambtenaar. Ik ambieerde een functie op mijn werk waar ik na twee afwijzingen, een coachingstraject en heel hard werken, uiteindelijk wel interim op aangenomen werd. We hadden een stijgende lijn te pakken op heel veel gebieden.
Maar eerst trokken we, in onze ogen, de stoute slippers aan
Acht jaar eerder hadden we geprobeerd om zwanger te worden wat toen niet lukte. We vonden nu weer sinds lange tijd dat we klaar waren voor gezinsuitbreiding. Maar eerst trokken we, in onze ogen, de stoute slippers aan en besloten we om een maand naar Bali te gaan. We boekten een losse vlucht en via airbnb een kamer in een guesthouse(villa). Superspannend allemaal, vooral voor Maaike die graag alles van te voren helemaal geregeld ziet. We hebben daar een fantastische vier weken gehad. Voor mij voelde het als thuiskomen, alsof ik daar hoorde. Het weer, de mensen, het eten de algehele vibe voelde zo goed dat ik tot op de dag van vandaag heimwee heb naar die plek. Mensen roepen dan al snel dingen als: “wacht maar tot je er gaat werken dan is dat heel anders” of “ja op vakantie is dat inderdaad zo maar dat gevoel is in Nederland zo weer weg” maar ik voel het zoals ik het voel en wil weer terug naar Bali. Tot die tijd probeer ik in mijn leven hier ook steeds meer dingen te vinden waar ik gelukkig van wordt en energie van krijg. Bali is daar een enorme inspiratiebron voor.
Maaike heeft me ook in deze periode weten te overtuigen dat ik wel doorzettingsvermogen heb en karakter laat zien. Ik ben samen met haar door het diepe dal gegaan, samen heel hard aan onze relatie gewerkt en ik heb me op mijn werk weten op te werken zodat ik met mijn salaris ons kan onderhouden. Dit geeft zij mij als voorbeelden waaruit blijkt dat ik wel veel doorzettingsvermogen heb. Door het mislukken van bijna alles in mijn verleden en de feedback die ik continue kreeg van mijn omgeving hebben er voor gezorgd dat ik er van overtuigd was dat ik een slap karakter had. Ik begon ook niet meer aan opleidingen of cursussen met een examen want ik zou het toch verkloten. Dit heeft en enorme rem gezet op mijn theoretische ontwikkeling. Het werd, in de laatste jaren van deze periode, mij ook steeds duidelijker dat ik problemen met concentreren heb. Testjes op internet wezen dat ook uit. In mijn volgende blog zal ik daar meer over schrijven. Waar ik over zal schrijven is ontwikkeling die ik op mijn werk doormaak en wat de diagnose en medicatie voor mij gedaan hebben.
more to come….
deel 4: Een leven met ADD: Lewis en de diagnose
deel 5: Een leven met ADD: Nu ik het weet en terugkijk op mijn leven