Deel 2: Een leven met ADD: Alleen wonen
Een periode waar ik niet heel tevreden op terugkijk (understatement). Het kan best zo zijn dat ADD een verklaring is voor veel zaken maar het onbegrip over mijn handelen of vaker juist niet handelen overheerst nog altijd. Ik begrijp nog steeds niet hoe ik het op sommige vlakken zo ver heb laten komen. Ik probeer me te beperken tot een aantal zaken die in mijn ogen een goed beeld schetsen van hoe het met mij ging in deze periode. Ik laat dus veel gebeurtenissen weg, zowel fijne als minder fijne. Het was natuurlijk niet altijd kommer en kwel en ik heb ook hele fijne vriendschappen en momenten gekend waarin ik wel een lieve zachte jongen kon zijn. Vooral als ik even voor iemand anders kon zorgen en er voor iemand anders kon zijn. Best verdrietig dat ik dat voor mezelf erg slecht kan.
"Ik ging op kamers omdat ik het zat was om productie werk te doen"
Op kamers: Zoals jullie in Deel 1 konden lezen was ik gestopt met school. Ik woonde nog steeds bij mijn ouders in een klein dorp. In die tijd mocht je je alleen inschrijven bij het uitzendbureau het dichts bij je woonplaats. Er was krapte op de arbeidsmarkt dus waren er weinig andere opties dan op uitzendbasis productiewerk te doen in nabijgelegen plaatsten. De reden dat ik op kamers ging was dat ik het zat was om productie werk te doen. Ik wilde graag een kantoorbaan en dus er zat niets anders op dan te verhuizen naar Groningen. Ik kreeg een aanbod voor een kamer en ik zei ja. Toen ik het mijn ouders vertelde schrokken ze erg. Wellicht is het uitvliegen van de eerste echt een dingetje maar ik was wel verbaast over hun reactie. Ik had verwacht dat ze het geen enkel probleem zouden vinden gezien onze lastige jaren met veel strijd (lees mijn vorige blog). Ik zette door en verhuisde naar de Oosterpoort in Groningen en ik woonde op mezelf.
Ik woonde in een huis met twee oud klasgenoten. Zij kenden de Horeca in Groningen erg goed en wisten de piekuren perfect aan elkaar te knopen. Een gezellige boel maar ik had geen geld, dus leende ik her en der wat en liep overdag bij de uitzendbureaus de deur plat. “We bellen je heus wel als er wat is”, nee ik ben er over twee dagen weer. Of het aan deze tactiek lag weet ik niet maar na een kleine 3 maanden had ik werk en wat schulden bij diverse mensen. Een kantoorbaan bij KPN: adressen boven brieven typen in WP5.1. Geestdodend werk maar wel met leuke collega’s en het was er warm, schoon en droog. Ik kreeg van Randstad mijn geld per week maar de huur moest per maand betaald worden. Dat ging dus vaker niet dan wel goed. Mijn huisgenoten waren notoire gokkers en daar ben ik ook erg gevoelig voor. Daarnaast had het uitgaansleven ook zijn haak in mij geslagen. Een aantal vrienden uit Norg woonden ook op kamers en die konden prima op werk- of voor hen schooldagen naar De Kar (mijn stamkroeg vanaf dat moment), die skipten gewoon een college of wat maar ik moest er wel op tijd uit. Daarnaast speelde ik in bandjes en die optredens begonnen pas om 24:00 a 00:30 maar ik moest de volgende dag wel weer vroeg op. Dat ging dan ook vaak mis, ik drukte dan de wekker uit en sliep door om vervolgens in paniek niet gedoucht in de kleren van de avond ervoor naar het werk te fietsen. Ook hier heb ik vervelende gesprekken over gevoerd op het werk en elke keer besloot ik het anders te gaan doen. Maar elke keer lukte dat dan weer niet. Hoe dit precies werkt in mijn hoofd en waarom het zo ging vind ik nog steeds lastig om te begrijpen. Iets met prikkels, in zeer korte termijn behoeften voorzien en de biologische stofjes die daar bij horen denk ik.
De post lag opgestapeld op een tafel en rekening vergat ik te betalen waardoor ik vaker dan een keer afgesloten ben van telefoon of erger van stroom. Elke keer nam ik me voor dat ik de dag erop de rekening zou betalen maar dan ging ik vanuit het werk naar het Poolcentrum en kwam ik heel laat thuis en vond ik de zoveelste aanmaning in de brievenbus. Morgen ga ik het regelen maar echt!!!! Niet dus…. Ik kan er soms nog steeds niet bij. De enige structuur die ik had was mijn werk. Ik kreeg inmiddels maandelijks geld en daarvoor moest ik 8 uur per dag aanwezig zijn. Ik deed ondersteunend werk voor een aantal managers maar dat werk was er eigenlijk niet. Toch wilden ze mij niet kwijt want het werk zou nog wel komen. Voor mij te weinig uitdaging en prikkels. Dat maakte dat ik mijn prikkels elders zocht. Tot laat uitgaan, veel drinken en nog steeds te veel en te vaak gokken. Dat kost een hoop geld en dat had ik ook nodig voor rekeningen en eten enzo. Elke dag naar een poolcentrum, wat mijn sport was, is ook niet goedkoop. Geen zin om te lopen? Dan belde ik een taxi. Mijn fiets gejat, oh ja ik moet er nog achteraan om een nieuwe te kopen. Ik was jaren zonder fiets. Mijn moeder belde een keer dat ik naar de tandarts moest. Ik kon niet en ze zei: “Ik zeg deze voor je af maar je moet zelf een nieuwe afspraak maken”. Ik ging 10 jaar niet naar een tandarts. Ik heb heus wel eens een agenda gekocht maar of ik vergat om de afspraak te noteren of ik vergat om in de agenda te kijken. Structuur aanbrengen en me er aan houden lukte mij niet.
"Wel bleek uit het assessment dat ik het benodigde HBO niveau had. Zie je wel, het zit er wel in, als ik nu ook nog eens wat karakter liet zien"
Vaste baan: Mijn uitzendbaan viel onder de nieuwe fase regeling en dus moest Randstad me vast in dienst nemen. Mijn eerste vaste contract. Ze vonden dat ik breder inzetbaar moest zijn en wilden het met me hebben over bijscholing. Ik zei dat ik wel een ICT opleiding wilde doen aangezien ik bij de ICT tak van KPN werkte leek me dat wel een goede carrière move. KPN had een eigen omscholingstraject van een jaar en daar werd ik aangenomen. Ontslag genomen bij Randstad en in dienst bij de opleider met een maandsalaris en een baangarantie bij KPN. Mijn ouders ‘leenden’ mij de 5000 gulden die ik hier voor in moest leggen’ en daar ben ik ze nog steeds heel erg dankbaar voor. De opleiding was zonder examen (en dat was maar goed ook), het was 3 maanden theorie volgen en 9 maanden stage lopen. Wel bleek uit het assessment dat ik het benodigde HBO niveau had. Zie je wel, het zit er wel in, als ik nu ook nog eens wat karakter liet zien…. Het salaris was al fors hoger dan bij Randstad en toen ik eenmaal als technisch applicatie beheerder aan de slag ging bij KPN maakte ik een enorme sprong qua salaris. De baan bracht ook meer zelfstandigheid en verantwoordelijkheid met zich mee. Mijn gedrag was alleen nog precies hetzelfde en dit gaf zoveel problemen op mijn werk dat ik na een tijdje overgeplaatst werd naar een ander project omdat mijn positie niet meer houdbaar was.
"Dagelijks poolen is ook geen goedkope levensstijl maar altijd nog goedkoper dan het gokken"
Overige activiteiten: Naast mijn werk was ik alleen maar aan het poolen en aan het stappen. Van het gokken was ik gelukkig redelijk af. Als het gaat om mijn verslavingen (niet lichamelijk) had ik een voordeel bij ADD. Toen mijn hyperfocus van het gokken naar pool verschoof had ik dus totaal geen moeite om uit de gokhallen te blijven.
Mijn gedachten gingen er heus nog wel eens naar toe maar de dwangmatigheid was er wel af. Het poolen in een poolcentrum met de mensen die daar ook dagelijks kwamen nam deze plek in. Ik sportte (afgezien van pool) niet meer en maakte ook bijna geen muziek meer. Dagelijks poolen is ook geen goedkope levensstijl maar altijd nog goedkoper dan het gokken.
De plekken waar ik kwam voelde ik me welkom en gezien. Binnen de poolwereld had ik wel echte vrienden maar die hadden bijna allemaal een gezin en ik niet. Ik voelde me vaak een derde wiel ondanks dat ik altijd overal welkom was. Ik was niet eenzaam maar voelde me wel heel vaak alleen.
"Daarnaast had ik enorm last van FoMO, (fear of missing out)"
Rituelen: Als ik er nu op terugkijk zie ik dat er altijd ergens in mijn leven rituelen ontstaan.
Maandag t/m donderdag: Werk – poolcentrum – slapen.
Vrijdag: Werk – poolcentrum – De Kar – Shoarma/snacken – slapen
Zaterdag: Voor pampus liggen (kater) – als ik me weer redelijk voelde naar het poolcentrum – als het enigszins mogelijk was (lees: hoe erg de kater doorwerkte) naar De Kar – shoarma/snacken – slapen
Zondag: Helemaal naar de kloten op bed liggen. Eind van de middag of na het avond eten (bezorgdienst) naar het poolcentrum – slapen
Er lijkt dan ook geen moment van afweging te zijn. “Zal ik vandaag wel naar het poolcentrum gaan?” Het lijkt achteraf wel dat ‘niet gaan’ gewoonweg geen optie was. Een soort computerprogramma wat automatisch doet zoals het geprogrammeerd is. Daarnaast had ik enorm last van FoMO (fear of missing out). Ik was er heilig van overtuigd dat als ik een keer niet naar De Kar of naar het poolcentrum zou gaan er iets zou gebeuren waar ik dan niet bij zou zijn. Dit was zo erg dat ik zelfs ging als ik me echt slecht voelde op bijvoorbeeld zaterdag(of zondag). Eerst maar een biertje proberen, nee smaakt niet, doe dan maar een jopie (bb-cola in een spatje met 1 klontje ijs), smaakt ook niet, dan maar een Red Bull. Ok! Ok! lichaam ik ga wel naar huis. Deze angst heeft mij mijn hele leven wel parten gespeeld en ik merk ook dat ik er nu af en toe ook nog wel moeite mee heb maar dat ik toch steeds vaker voor mezelf kies en bewust iets ‘mis’.
"Mijn huis zag er uit alsof er een verslaafde in woonde"
Zelfverwaarlozing: Ik heb periodes gekend van enorme financiële problemen en daardoor stress. In heb gedrag laten zien waar ik niet met veel trots op terug kijk. Zonder mij er bewust van te zijn geweest heb ik veel genomen en niet veel terug gegeven, ik profiteerde van de verworven luxe van anderen. Ik leende auto’s, sliep bij mensen op de bank, at mee, leende geld en genoot mee van hun families en de gezelligheid. Ik rende mijn prikkels achterna of zat vast in mijn rituelen en dat kan een enorme egoïstische weg zijn. Af en toe ging ik een weekend naar mijn ouders, die wel door hadden dat het niet goed met me ging maar ik kon niet aangeven wat ik nodig had en wilde ook eigenlijk geen hulp omdat ik het heus allemaal wel zag en zelf wel kon. Mijn huis zag er uit alsof er een verslaafde in woonde. Mijn kleren te oud en vaak niet schoon. Ik was dus ook niet graag thuis en ik ging de situatie uit de weg door elders te slapen of in ieder geval zo lang mogelijk in de stad te blijven. De eerste periode dat ik in Groningen woonde had ik nog een vriendin. Daar ging ik in het weekend wel heen of zij kwam bij mij. Dit was nog wel een prikkel om de boel af en toe netjes te maken (in mijn ogen). Toen deze relatie stopte nodigde ik eigenlijk nooit meer mensen uit op mijn kamer. Het werd van kwaad tot erger.
"Ik was vermoedelijk dakloos geworden"
Waarom ik niet dakloos werd: Geen stroom meer hebben en geen telefoon. Het soms weken moeten doen van het op de pof leven in het poolcentrum en her en der wat lenen. Volgens mij had ik op een gegeven moment een kaartje achter de bar van 1500 euro. Hoe kan je het zo ver laten komen? Ik had er een enorme puinhoop van geschopt en lag dikwijls nachten lang wakker van de stress. Ik ben nu eenmaal een jongen die snel aardig gevonden wordt dus daardoor kwam ik wellicht vaker en langer met zaken weg. Mijn verstandelijke vermogens en mijn vaste inkomen zorgden er voor dat ik toch net op het allerlaatste moment actie ondernam, anders was ik vermoedelijk dakloos geworden. Schaamte over mijn situatie weerhield mij ook om soms op mensen af te stappen en het bespreekbaar te maken. Ik hanteerde vaak de kop in het zand methode maar dat werk maar zeer tijdelijk. Ik denk dat ik periodes echt heel ongelukkig ben geweest. Drank is een vlucht en De Kar was mijn onderduik adres. Ik kon echt een harde negatieve botte kerel zijn in mijn slechtere periodes. Toch werd mij dat vaak vergeven blijkbaar. Ik omringde mij ook wel met aparte types met allemaal hun nukken.
"Het plan was om daar wat wietplanten in te zetten om zo extra geld te genereren"
Rock-bottom: Ik moest mijn kamer uit wegens te lang niet betalen van de huur. Ik sliep op de bank in woonkamers van vrienden. Ik zat zwaar in de schulden: maximaal krediet bij de bank en afbetalingsregelingen gecombineerd met een loonbeslag. Ik had nu niet eens meer geld om me onder te dompelen in het nachtleven om mijn sores even te vergeten. Ik nam opnieuw een kamer aan en een vriend zou de borg betalen en de eerste maanden huur. Het plan was om daar wat wietplanten in te zetten om zo extra geld te genereren. De ‘vriend’ kwam niet opdagen maar het huurcontract was al getekend. Aangezien ik zelf geen geld had en niets meer kon lenen betekende dit weer een extra schuld en daar kwamen nog proceskosten overheen. De plantage is er nooit gekomen en dat is achteraf gezien maar goed ook waarschijnlijk. Terug op de bank bij een vriend.
En toen…. toen ontmoette ik Maaike……….
Nog even terugkijken: Bizar hoe ik dit heb laten gebeuren, ik kan er nog steeds niet bij. Gekke hersenkronkels die er voor zorgden dat ik mijn problemen niet direct aanpakte. Bijvoorbeeld: ooit waaide het glas van het raampje van mijn slaapkamer stuk. Ik dacht: “oh jee dat gaat mij geld kosten” en sliep dus jaren met een kapot raam. Ook draaide ik ergens aan (blijf er dan ook af!!) en iets bij de geiser ging lekken. Ik bond er een handdoek omheen en heb maanden in een vochtig stinkhol gewoond. Als ik er nu op terugkijk denk ik echt: Hoe kan dit? Hoe werkte dat in je hoofd? Ik kan er nog steeds niet bij. Schaamte en stress in combinatie met het gevoel van continue falen werkt verlammend, waardoor ik waarschijnlijk dit soort rare beslissingen nam. Schiet mij maar lek. Dat falen is echt een ding in mijn leven, nog steeds. Hier ga ik in andere blogs nog dieper op in.
more to come….
deel 3: Een leven met ADD: De weg omhoog
deel 4: Een leven met ADD: Lewis en de diagnose
deel 5: Een leven met ADD: Nu ik het weet en terugkijk op mijn leven