ADHD en meditatie

Aan mijn eerste poging hield ik niet een heel positief gevoel over.
Laat ik het anders zeggen het heeft mij niet opgeleverd wat ik er in eerste instantie in dacht te kunnen vinden.
Ik klaag wel eens dat ik af en toe wel eens gek wordt van alle gedachten. Al die ideeën die maar door mijn kop blijven razen.
Mensen zijn over het algemeen niet heel terughoudend als het gaat om het geven van advies.
Het start meestal met de zin: “Oh ja heel herkenbaar, weet je wat ik dan altijd doe?” of “Ja dat heb ik ook wel eens, ik ga dan altijd….”
Anyway.. meditatie schijnt heel goed te helpen als je een druk ADHD hoofd hebt (net zoals sporten of lekker in bad gaan etc etc.).

Dus ik dacht laat ik dat eens gaan proberen. Ik begon met een geleide meditatie (iemand praat dan tegen je) in de vorm van een bodyscan.
Ik dacht: laat ik de lat niet te hoog leggen, het vinden van de ruimte tussen twee gedachten leek mij nog even een brug te ver in mijn toestand. Liggend op bed met de oordoppen in sloot ik mijn ogen en de bodyscan begon. De stem verteld je dat je je aandacht kan verleggen naar je linker voet. Wat ervaar je allemaal als je met je aandacht bij deze voet blijft?

Wat ervaar je allemaal als je met je aandacht bij deze voet blijft?

Ok ok doable.. En dan nu je linker enkel, linker onderbeen…….je nek…
Ho wacht! mijn nek? Waarom slaan we knie, heup, buik en rug over???
Ik was duidelijk even afgedwaald en lag aan hele andere dingen te denken.
Ontevreden over het verloop van deze meditatie “spoelde ik terug” (heet dat nog steeds zo?) en begon nogmaals.
Deze keer redde ik het tot en met de knie. That’s progress…
Het zou zo maar zo kunnen zijn dat als ik dit blijf oefenen dat ik dit zou kunnen masteren.
Ik kan daar geen antwoord op geven want ik haakte af.

Een tijdje terug voerde ik gesprekken met een psycholoog over mijn hulpvraag: “Ik wil graag gezonder leven maar het lukt me niet en daar word ik somber van”
Dat laatste moet er bij want anders vergoed de zorgverzekering het niet en het was in mijn geval ook waar trouwens.
Zij legde mij uit dat er bij heel veel mensen, als het gaat om bewegen, sporten of gezond eten, er een mentale drempel ontstaat om tot actie over te gaan.
En dat dit bij veel mensen met ADHD niet als een drempel kan voelen maar meer als de Kilimanjaro.

Het menselijke brein onthoud pijn heel goed, dit om jouw overlevingskans te vergoten en zo de soort te beschermen.
Jouw brein zegt dus eigenlijk: “Ga dat maar niet doen dat gaat pijn doen!”
“De vorige keer deed je enkel al bij stap drie pijn en je was al snel buiten adem.”
“Blijf nu maar gewoon op de bank liggen, daar ga je je ook niet beter van voelen maar dat gevoel is in ieder geval bekend”

Mensen zijn liever bekend ongelukkig dan onbekend gelukkig.

Het zijn oeroude systemen die uit een tijd komen dat overgewicht nog geen (groot) probleem was maar er wel dagelijks levensbedreigende situaties waren.
Hat gaat hier over pijn vermijden. Nogmaals iedereen heeft hier last van.

Als ADHD-er ben ik mijn hele leven al op zoek naar spanning en prikkels die stofjes losmaken in mijn brein, waardoor ik me wel kan concentreren.
Het vermijden van pijn heb ik daardoor tot kunst verheven. Sommige mensen noemen dit uitstelgedrag maar daar raak je de kern niet mee, vind ik.
Vermijden (als copingstijl) zou ik het liever noemen.
Je ontkend het probleem, duikt er voor weg, doet alsof er niets aan de hand is en steekt ook nog eens je kop in het zand.
Het bewust doorschuiven/later inplannen van iets noem ik uitstelgedrag. Voel je het verschil?

Zij gaf aan dat, juist met ADHD, mindfulness mij zou kunnen helpen en daar komt de meditatie weer om de hoek kijken.

De psycholoog gaf aan dat ik mijzelf kon trainen om om te gaan met deze pijnvermijding.
Zij gaf aan dat mindfulness mij, juist met mijn ADHD, zou kunnen helpen en daar komt de meditatie weer om de hoek kijken.

De oefening houdt in dat ik ga liggen met mijn ogen dicht om vervolgens een gevoel van ongemak te ervaren.
Voorbeelden daarvan zijn: ik heb jeuk op mijn hoofd, mijn linkerbeen ligt niet lekker of ik voel een pijntje opkomen in mijn onderrug.
Normaliter zou je even gaan verliggen of even krabben want je wil van deze spierspanning, pijn of bijvoorbeeld jeuk af.
Als je deze oefening doet dan dwing je jezelf om hier niets aan te doen, je laat het gevoel er gewoon zijn.
Je zegt tegen jezelf in gedachten bijvoorbeeld: “Ik ervaar jeuk op mijn hoofd, ik hoef daar niets aan te doen, ik kan dat wel aan.”
Zo train je jezelf om pijn te herkennen (of het idee van pijn te gaan krijgen) en dat je daar wat tegenover kan zetten.

Nu heb ik een enorme hekel aan telefoontjes plegen naar instanties. Maar echt een enorme hekel. Ik mail liever maar soms moet ik gewoon wel bellen.
Ergens in mijn leven heb ik hier een enorme mentale drempel voor gecreëerd. Ik heb wel een idee hoe dat zit maar dat is voer voor een andere blog.
Op het moment dat ik dus mijzelf moet gaan overhalen om nu dat telefoontje te gaan plegen zeg ik dus tegen mijzelf: “je krijgt hier stress van, je vind dit erg lastig maar je kan dit wel aan!” Of: “Je moet nu gaan wandelen, dat gaat in het begin niet lekker voelen maar… Je kan dit wel aan!”

“Je kunt het wel aan!”

Natuurlijk heb ik af en toe nog stress en/of vermijd ik pijn. Maar steeds vaker lukt het mij om tegen mijzelf te zeggen: “Je kunt dit wel aan!”
Daarnaast helpt ook de “eat a frog” methode mij.
De vraag die ik je nu stel is: Stel je moet een levende kikker op eten, wat is dan, gedurende de dag, de beste tijd om dit te doen?
Het antwoord: First thing in the morning omdat als je het pas aan de eind van de dag doet, je de hele dag leeft met de stress dat het nog moet. Nu had ik ook kunnen zeggen dat je ’s ochtends altijd moet beginnen met het moeilijkste klusje. Maar dat blijft minder goed hangen. Informatie in combinatie met een absurd beeld (wat in mijn ogen het eten van een levende kikker is) blijft veel beter hangen in je brein.

Dus op de vraag of ADHD en meditatie goed samengaat is mijn antwoord:  Een voor mij geschikte vorm heeft me wel veel gebracht maar of de hardcore zen-meditatie iets voor mij zou kunnen worden zou ik niet durven zeggen.   

Jij met je ADHD kan deze pijn wel aan! en dat kan je trainen middels een  mindfulness meditatie!

Als voetnoot nog even de opmerking dat vermijding als copingstijl niet altijd als niet helpend gezien hoeft te worden.
Sommige mensen lezen bijvoorbeeld een mail met een slechte boodschap en gaan vervolgens snel verder met de volgende mail.
Dit lijkt op een niet helpende vorm van vermijden maar intussen gebeurt er toch wel iets. In je onbewuste raak je zo langzaam gewend aan het slechte nieuws zodat je later, als je die mail opnieuw ziet, het probleem wel aankunt.
Je kunt het wel aan! maar in dit geval nu even nog niet.

Heb jij ervaringen met dit onderwerp mail me dan op info@hypercreativemind.com